– கருணாகரன்
‘‘தமிழ்தேசியக் கூட்டமைப்பு எங்கே? அதற்கு என்ன நடந்தது? தலைவர் உருவாக்கியதாகச் சொல்லிச் சொல்லியே அதைச் சில்லறை விலைக்கு விற்றுச் சாப்பிட்டு விட்டார்கள். ஒற்றுமையாக நில்லுங்கள் என்று எங்களுக்கு வகுப்பெடுத்து விட்டு, தாங்கள் ஆளாளுக்கு பிரிந்து நிற்கிறார்கள். அப்படிப் பிரந்து நின்று கொண்டு, தாங்கள்தான் 22 கரட் தங்கம். தங்களுக்குத்தான் ஆதரவளிக்க வேணும் என்று ஒவ்வொருத்தரும் சொல்லுகிறார்கள். இந்த நிலையில் நாங்கள் யாரை ஆதரிக்கிறது? உண்மையில் இதில் யார் சரியான ஆட்கள், எது சுத்தத் தங்கம் என்று எப்படி நம்புவது? இவர்களை நம்பி ஆதரித்தால் (வாக்களித்தால்) இதையும் விட மோசமான நிலைமைதான் வரும்…‘‘ என்று கோபத்தோடு பொரிந்து தள்ளினார் ஒரு ஆசிரியர்.
கடந்த காலத்தில் தமிழ்த்தேசியக் கூட்டமைப்பை ஆதரித்து, அதற்காகத் தீவிரமாக வேலை செய்தவர். இப்போது சலித்து, வெறுத்துப்போயிருக்கிறார்.
அவருடைய இந்தக் கோபம் நியாயமாகத் தெரிந்தாலும் இந்தச் சிதைவிலும் சீரழிவிலும் அவருக்கும் பங்குண்டு. இதை அவரிடமே சொன்னேன்-
‘‘ உங்களைப் போன்றவர்களின் நிபந்தனையில்லாத ஆதரவே தமிழ்த்தேசியத்தைப் பேசிக் கொண்டு, அதற்கு எதிராகச் செயற்படும் துணிச்சலை இந்த அரசியல்வாதிகளுக்குக் கொடுத்தது.
கூட்டமைப்புக்குள் பதவிப்போட்டியினாலும் பங்குப் போட்டியினானும் உள்முரண்பாடுகள் எழுந்து கொதித்துக் கொண்டிருந்தது. அப்பொழுது அதை ஆதரித்த மதகுருக்கள், பல்கலைக்கழக மாணவர்கள், ஆசிரியர் சங்கத்தினர், புத்திஜீவிகள், பொது அமைப்புகள், மாவீரர், போராளிகள் குடும்பத்தினர், சிவில் அமைப்புகள் என்ற பேரில் இயங்கிய குழுக்களும் தனிநபர்களும் என எவரும் அதைக் கண்டிக்கவோ கட்டுப்படுத்தவோ இல்லை.
பின்னர் கூட்டமைப்பு உடைந்து சிதறியபோதும் நீங்களெல்லாம் அதைப் பார்த்துக் கொண்டேயிருந்தீர்கள். இறுதியில் தமிழரசுக் கட்சியே அதிகாரப் போட்டியில் (பதவிப் போட்டியினால்) நீதிமன்றப் படிகளில் ஏறியபோதும் அதைப் பார்த்துக் கொண்டுதானிருந்தீர்கள். ஆகவே இதற்கான – இந்தச் சீரழிவுக்கான பொறுப்பு உங்களுக்கும் உண்டு‘‘ என்றேன்.
கூடவே இன்னொன்றையும் சொன்னேன்-
‘‘ இதற்குப் பிறகும், ஒரு நப்பாசையில் இதற்குள் யாருக்கு ஆதரவளிக்கலாம் என்று கடைசிப் பலகாரத்துக்குள் தேறக்கூடியதைத் தேடுவதைப்போலத் தேடுகின்றவர்களும் இருக்கிறார்கள். இன்னொரு தரப்பினர், நாங்கள் செத்தாலும் பரவாயில்லை, இன்னாருக்குத்தான் ஆதரவளிப்போம் (வாக்களிப்போம்) என்று பிடிவாதமாகவும் நிற்கிறார்கள். இதில் ஒரு சிலர் கருத்துக் கணிப்பை வேறு செய்கின்றனர்.
இந்த முட்டாள்தனத்துக்கும் தவறான முடிவுக்கும் நிச்சயமாகத் தமிழ்ச் சமூகம் இன்னும் பெரிய விலையைக் கொடுக்க வேண்டியிருக்கும்‘‘ என.
மறுபேச்சில்லாமல் சென்று விட்டார் நண்பர் (அந்த ஆசிரியர்).
இரண்டு மணிநேரத்தின் பின்னர் தொலைபேசியில் அழைத்துச் சொன்னார் – ‘‘நான் ஒரு நல்ல முடிவை எடுத்திட்டன். அதை உங்களிடம் சொல்லத்தான் தொடர்பெடுத்தேன்‘‘ என.
அந்த முடிவு என்ன என்று அவர் சொல்லவுமில்லை. நான் கேட்கவுமில்லை. அது அரசியல் நாகரிகமாகும்.
ஆனால், அவருக்குள் ஒரு மாற்றம் நடந்திருக்கிறது. சுய சிந்தனைக்கான ஒளி ஏற்றப்பட்டுள்ளது. ஏனென்றால், அவர் கொஞ்சம் நேர்மையான மனிதர். அதனால், கடந்த காலத்தில் விட்ட தன்னுடைய தவறுகளைத் திருத்தக் கூடியவர். அதுதான் உயரிய பண்பாகும்.
மனிதர்கள் அறிவினால் செயற்படும் உயிரிகள் என்பதே உண்மையும் இயற்கையின் விதியுமாகும். அப்படி அறிவினால் செயற்படும்போது தவறுகள் திருத்தப்படும். புதியவை கண்டறியப்பட்டு ஏற்கப்படும். அதுவே வளர்ச்சி. அதுவே மாற்றம். அப்படி நிகழவில்லை என்றால் மனித குலம் இந்த வளர்ச்சியை எட்டியிருக்கவே மாட்டாது. இனியும் வளர்ச்சியடையாமல் தேங்கி, அழிந்து போய் விடும். அறிவென்பதே கூர்ப்பின் அடையாளம். வளர்ச்சியின் பரிமாணந்தானே!
ஆகவே, இப்படி ஒவ்வொருவருக்குள்ளும் சுய சிந்தனைக்குரிய ஒளி ஏற்றப்படுவது அவசியமாகும். அப்படிச் செய்யும்போதுதான் மக்கள் சரியான அரசியற் தெரிவுகளைச் செய்யக் கூடியதாக இருக்கும். சரிகளையும் பிழைகளையும் வேறுபடுத்திப் பார்க்கக் கூடிய அறிவுண்டாகும். எமக்கு முன்னே உள்ள ‘நடிகர் திலகங்களை‘ விலக்கி, மெய்யான அரசியலாளர்களை ஆதரித்துப் பலப்படுத்தக் கூடியதாக இருக்கும். அதுவே மெய்யான மாற்றத்தையும் விடுதலையை நோக்கிய பயணத்தையும் விரைவுபடுத்தும்.
ஆனால், அதைச் செய்ய வேண்டிய தமிழ்ச் சமூகமோ ‘ஒன்றும் தெரியாத பாப்பா‘ என்ற மாதிரி இன்னும் கள்ள மௌனமே காக்கிறது. தன்னுடைய மனசறிந்த உண்மையை (மனச்சாட்சியை) அது வெளிப்படுத்தத் தயங்கிப் பின்னடிக்கிறது.
தற்போதைய தமிழ்த்தேசியவாதச் சக்திகள் அத்தனையும் பொய்யானவை. செயற்திறனோ சிந்தனைப் பலமோ அற்றவை. ஏன் தமக்கென்ற அரசியற் கொள்கை கூட இல்லாதவை. இதனால்தான் ‘விடுதலைப் புலிகளின் தொடர்ச்சியே தாம்‘ என்று காட்டிக் கொள்வதற்கு முண்டியடிக்கின்றன. அதற்காகவே மஞ்சள் – சிவப்புக் கொடிகளைக் கட்டுவதும், அந்த வண்ணங்களைப் பயன்படுத்துவதும் நடக்கிறது. போதாக்குறைக்கு மாவீர்களைக் கொண்டாடுவதாக நடிப்பதும் மாவீரர் துயிலுமில்லங்களில் நிற்கிறோம் எனப் படங்காட்டுவதும் என மகா சீரியல் தொடர்கள் நிகழ்கின்றன. அனைத்துத் தரப்பும் வாக்கு அரசியலில்தான் குறியானவை என்பதும் மக்களுக்கான விடுதலை அரசியலையோ முன்னேற்ற அரசியலையோ சமத்துவ அரசியலையோ முன்னெடுக்கக் கூடியவை இல்லை என்பதையெல்லாம் அனைவரும் அறிவர்.
ஆனாலும் இதையெல்லாம் அறிந்து கொண்டும் தமிழ்ச்சமூகம் எப்படி அனுமதித்துக் கொண்டிருக்கிறது?
இதைக் கண்டிக்காமற் பார்த்துக் கொண்டிருப்போரை வரலாறு மன்னிக்காது. நிச்சயமாகத் தண்டிக்கும்.
போராட்டத்தையும் அதற்காகத் தங்கள் இன்னுயிரை அர்ப்பணித்தோரையும் வைத்து அரசியல் செய்வோரும் (வியாபாரம் செய்வோரும்) அவர்களுக்கு ஆதரவளிப்போரும் குற்றவாளிகளே!
இந்தக் கூத்துகள் எல்லாவற்றைப் பற்றியும் அனைத்துச் சிவில் சமூகச் செயற்பாட்டாளருக்கும் நன்றாகத் தெரியும். ஒவ்வொரு பல்கலைக்கழக மாணவரும் மாணவர் அமைப்பினரும் நன்றாக அறிவர். வணிகர் கழகங்கள், பத்தி எழுத்தாளர்கள், அரசியல் நோக்கர்கள், மதகுருக்கள், விவசாயச் சங்கத்தினர், கமக்காரர் அமைப்பினர் என அனைவருக்கும் கூடத் தெளிவாகத் தெரியும்.
ஆனாலும் இதொன்றுமே தெரியாததைப்போலக் கனத்த அமைதியைப் பேணுகின்றனர். எங்கோ தமக்கப்பால் தூரதேசத்தில் நடப்பதைப்போலச் சத்தம் காட்டாமல் பம்மிக் கொண்டிருக்கின்றன. ஏனென்றால், இதை வெளிப்படையாகச் சொல்லி, எதிர்த்தால், இந்தத் தரப்புகளை நிராகரிக்குமாறு மக்களைக் கேட்டால், இவ்வளவு காலமும் நீங்கள்தானே ஆதரித்துப் பலப்படுத்தினீர்கள். மட்டுமல்ல, இந்தச் சீரழிவு நடக்கும் வரையில் என்ன பார்த்துக் கொண்டிருந்தீர்கள்? என்ற கேள்விகள் எழும் அல்லவா! அதனால் தலையைக் காட்டுவதைத் தவிர்க்கிறார்கள்.
ஆனால், வழமையாக இந்த மாதிரியான தேர்தற் காலத்தில் முண்டியடித்து, முன்னுக்கு வந்து நின்று, ‘‘உரிமைக்காகவும் உணர்வுக்காகவும் தமிழர்களெல்லாம் ஒன்றாக நிற்க வேணும்‘‘ என்று உணர்ச்சி பொங்க நெஞ்சை நிமிர்த்துவார்கள். அந்த நாடகத்துக்கு விழுந்திருக்கிறது பலத்த அடி. கிடைத்திருக்கிறது வாயிலே பெரிய பூட்டு.
இப்போதுள்ள நிலையில் தமிழ்மக்களெல்லாம் ஒன்றாக நிற்க வேணும் என்று யாராலும் சொல்ல முடியாது. கட்சிகள் எல்லாம் சிதறிக் குழுக்களாகவும் அணிகளாகவும் சிறுத்துப் போய் விட்டன.
ஒக்ரோபரில் ‘தேசமாகத் திரள்வோம்‘ என்று முழக்கமிட்டவர்கள், நவம்பரில் ‘பத்து அணிகளாகச் சிதறிக் கிடக்கின்றனர்‘. இதற்கு என்ன பதிலை, எவரிடமிருந்து எதிர்பார்க்க முடியும்?
தேசமாகத் திரள்வதற்காக நிறுத்தப்பட்ட சங்குச் சின்னம், பத்துப் பன்னிரண்டு அணிகளில் ஒன்றின் பாராளுமன்றத் தேர்தல் சின்னமாகிச் சிறுத்து விட்டது. அதைக் களவாடியதால், அதொரு கள்ளச் சின்னம் என்ற எண்ணமே மக்களின் மனதில் பதிந்துள்ளது.
போதாக்குறைக்கு, வீடு, மாடு, மான், மரை, சைக்கிள், மோட்டார் சைக்கிள், மாம்பழம், விளாம்பழம், மெழுகுதிரி, விளக்குத் திரி என்று ஏட்டிக்குப் போட்டியாக ஏராளம் சின்னங்கள் திடீரென முளைத்துக் கால்களுக்கிடையில் நிற்கின்றன.
அறிக்கைப் போர் செய்வோருக்கு இதில் எந்த அணியைத் தெரிவு செய்வது என்ற குழப்பம். அதை விடக் குழப்பம், இவை ஒவ்வொன்றின் பெயர்களும் என்னென்ன என்று கண்டு பிடிப்பதும் நினைவில் வைத்துக் கொள்வதும்.
இதை விட மோசமாக இருப்பது, ‘எந்தக் கட்சியைச் சேர்ந்த அறிக்கை இது? எந்த அணி அனுப்பிய செய்தி இது என்று அடையாளம் காண்பதே கடினமாக இருக்கிறது என்று தலையைப் பிய்த்துக் கொள்கிறார் சிரேஸ்ட ஊடகவியலாளர் ஒருவர். அவருடைய ஊடகத்துறை அனுபவத்தில் இது மிகப் பெரிய சோதனைக்காலமே.
‘‘எல்லாவற்றுக்கும் முன்னுக்குத் தலைப்பெயரைப்போல ‘தமிழ்த்தேசிய‘ என்ற பெயர் இருப்பதால் எல்லாமே ஒரே மாதிரிக் கிடக்கு. ஒரு காலம் ஈழவிடுதலைப் போராட்ட இயக்கங்கள் தங்களுடைய இயக்கப்பெயருக்கு முன்பாக ஈழமென்றோ தமிழீழமென்றோ ஒன்றைச் சேர்த்துக் கொள்வார்கள் அதைப்போலத்தான் இந்தக் கட்சிகளும் குழுக்களும்‘ என்கிறார் ஒரு நண்பர்.
‘சீனாக்காரரைப் பார்த்தால், எல்லாரும் ஒரே மாதிரித் தெரிவினமல்லோ, அதைப்போலத்தான் இந்தக் கட்சிகளைப் பார்க்கத் தெரியுது‘‘ என்கிறார் இதற்குப் பதிலளித்த மற்றவர்.
‘இது பரவாயில்லை, இனி வரப்போகும் காலம்தான் இன்னும் அபாயகரமானது என்று உங்களுக்கு விளங்கவில்லை‘ என்றேன் நான்.
பாராளுமன்றத் தேர்தலை அடுத்து வரப்போகிற மாகாணசபைத் தேர்தலில் இன்னும் பல அணிகளும் குழுக்களும் களத்திற் குதிக்கும். பாராளுமன்றத் தேர்தல் முடிவுகள் இப்போதுள்ள மிஞ்சிய கட்சிகளையும் அணிகளையும் கூடப் பல துண்டுகளாக உடைக்கும். பதவி ஆசை வந்து விட்டால், கொள்கையும் கோட்பாடும் காற்றிலே போய் விடும்.
மக்களிடம் சுய சிந்தனை வளர்ச்சியடையவில்லை என்றால், தமிழரின் அரசியல் இதையும் விடப் பலவீனப்பட்டதாகவே இருக்கும். மோசமான நிலையையே சந்திக்கும். இதுவரையில் செய்யப்பட்ட தியாகங்களும் எட்டப்பட்ட அரசியல் இலக்குகளும் கூட பாழாகி விடும். இதற்கு இடமளித்து, அதற்கான குற்றவாளிகளாக மக்களே இருந்தால், அதற்கான தண்டனையை வரலாறு நிச்சயமாகத் தந்தே தீரும்.
அது சரி, தமிழ்த்தேசியக் கூட்டமைப்பு காணாமலாக்கப்பட்டு விட்டதே. அதைக் கண்டு பிடிப்பது எப்படி?
